Jeśli tych proporcji nie uda się szybko zmienić, to światowy wzrost gospodarczy będzie wynikiem działalności gospodarczej na innych kontynentach, a Europa stanie się gospodarczą prowincją, czy nawet pustynią.

Koszty energii mają zasadnicze znaczenie dla konkurencyjności energochłonnych branż europejskiego przemysłu. Bez taniej energii nie będzie w Europie i w Polsce produkcji wyrobów chemicznych, nawozów, miedzi, cynku, ołowiu, cyny, aluminium, stali, cementu, wapna, szkła, papieru, materiałów budowlanych, nie będzie tysięcy kooperujących z przemysłem małych i średnich przedsiębiorstw, nie będzie rozwoju napędzanych wzrostem gospodarczym usług. Nie będzie też wielkoskalowej energetyki, bo spadnie drastycznie zapotrzebowanie na energię, a ludzi tracących pracę nie będzie stać na płacenie rosnących rachunków za energię.

Co więc będzie?

To pytanie winni sobie zdać urzędnicy Komisji Europejskiej, którzy wprowadzili na obszarze Unii Europejskiej największy w jej historii system podatkowy w postaci Europejskiego Systemu Handlu Uprawnieniami do Emisji, i którzy dekretują od lat oderwane od warunków i możliwości krajów członkowskich poziomy redukcji emisji CO₂. Ale na to pytanie odpowiedzi winni udzielić także przedstawiciele polskiego rządu, którzy nie dostrzegają, bądź bagatelizują, zagrożenia, jakie dla polskiego przemysłu niesie unijna polityka klimatyczna oraz polska polityka energetyczna i fiskalna. Którzy zapominają, że polski przemysł funkcjonuje na rynkach globalnych, że rynek europejski staje się jednym wielkim wspólnym rynkiem, a o tym, kto i gdzie produkuje decydują koszty tej produkcji. Paradoksalnie jedynie kryzys gospodarczy, i w jego konsekwencji niskie ceny uprawnień do emisji CO₂, pozwoliły przetrwać ostatnie lata polskim energochłonnym firmom w dobrej kondycji, bez spektakularnych upadłości i drastycznych redukcji wielkości produkcji.

Więcej przeczytacie Państwo w numerze 2/2015 magazynu "Energetyka Cieplna i Zawodowa"

fot. photogenica