Tak się składa, że jest to bardzo szerokie pojęcie, które swoim zasięgiem obejmuje zarówno „zawodowe” pokrywanie zapotrzebowania na ciepło w wyniku prowadzenia działalności gospodarczej, jak również w sposób indywidualny, we własnym zakresie. 

W moim przekonaniu, najbardziej wrażliwą częścią ciepłownictwa jest właśnie obszar „biznesowy”. Ogrom nowych zobowiązań ekologicznych i energetycznych, jakie stają przed zawodową branżą ciepłowniczą w Polsce, obejmujących konieczność dostosowania się do zaostrzających się wymagań emisyjnych, poprawienia efektywności wytwarzania ciepła poprze zwiększenie udziału kogeneracji i wykorzystania źródeł energii odnawialnej, także aktywne działanie na rzecz poprawy efektywności energetycznej na całej drodze zaopatrzenia w ciepło powodują, że w konfrontacji z nieuregulowaną częścią indywidulaną sektora można mieć wątpliwości, czy aby uda się tę burzę przetrwać. A obawa ta wynika z konstrukcji naszych regulacji, które nie wpływają pozytywnie na kompleksowe uporządkowanie spraw zaopatrzenia w ciepło. Tymczasem wzorce w tym zakresie są w zasięgu ręki. Szkoda więc, że po nie nie sięgamy.