Polski sektor energetyczny wspiera unijną politykę ochrony środowiska, czego dowodem jest choćby fakt, że przedsiębiorstwa energetyczne i przemysł dokonały ogromnych ulepszeń. Gdyby nie bardzo odważne decyzje z lat 90. ub. wieku o modernizacji starych elektrowni węglowych dzisiejsza podstawa systemu, czyli Elektrownia Bełchatów i bloki 200 MW na węglu kamiennym, nie byłaby w stanie zapewnić dostaw energii według wyśrubowanych standardów emisyjnych Unii Europejskiej.

Struktura paliwowa oparta o węgiel i niski poziom PKB per capita ustawiają jednak Polskę w wyjątkowej pozycji startowej. Mechanizmy przyjęte prze UE powinny być dla poszczególnych krajów zróżnicowane. Emisje CO₂ winny być zredukowane do 2030 r. w sposób kosztowo efektywny, a ciągłe i bezpieczne dostawy energii dla odbiorców winny zostać zapewnione po akceptowalnych cenach. Przyjmując, że z jakiś powodów za rok, dwa czy trzy cena za 1 tonę uprawnień do emisji dwutlenku węgla sięgnie 20 euro, to koszt zmienny produkcji energii z węgla brunatnego znacząco wzrośnie, co będzie miało swoje przełożenie na wysokość rachunków zarówno dla gospodarstw domowych, jak i przemysłu.

Polska potrzebuje zapewnienia wysokiego poziomu niezależności energetycznej: wzrost importu gazu nie jest tutaj rozwiązaniem. Jeżeli przyjęlibyśmy dzisiaj, że jednym z kryteriów europejskich stawianych dla energetyki niskoemisyjnej jest niezależność energetyczna, to te cele z perspektywy europejskiej i polskiej wyglądają zupełnie inaczej. Kryzys ukraiński spowodował, że ze strony części państw europejskich został wzmocniony sygnał o potrzebie ograniczenia redukcji CO₂.

Przypisy

1 Materiał powstał przed Szczytem Rady Europejskiej w Brukseli w listopadzie 2014 r.

Więcej przeczytacie Państwo w magazynie "Energetyka Cieplna i Zawodowa" 1/2015