Wydaje się, że najbardziej racjonalnym i ekonomicznie uzasadnionym sposobem zapewnienia dostawy ciepła dla mieszkańców aglomeracji miejskich są systemy ciepłownicze. Ciepło produkowane w elektrociepłowniach i dużych źródłach ciepła jest tańsze od ciepła pochodzącego ze źródeł indywidualnych. Przyczyną tego jest ilość produkowanego ciepła oraz paliwo, jakim w przeważającej większości krajowych źródeł ciepła jest węgiel kamienny (najtańsze paliwo na rynku). Ta istotna dla krajowej gospodarki branża, jaką jest ciepłownictwo, zapewnia dostawy ciepła do scentralizowanych systemów ciepłowniczych, które pokrywają średnio 72% zapotrzebowania na ciepło w miastach. Kilkanaście milionów obywateli naszego kraju korzysta z ciepła pochodzącego z sieci ciepłowniczych, które wytwarzane jest przez źródła energetyki zawodowej i przemysłowej oraz w ciepłowniach komunalnych. Muszą o tym pamiętać decydenci (sejm, rząd, ministrowie, prezes URE). W Europie z systemów ciepłowniczych korzysta ponad 100 milionów mieszkańców.

Istniejący kształt krajowego ciepłownictwa ukształtowała reforma ustroju naszego kraju realizowana na początku lat 90. ubiegłego stulecia. W jej wyniku obowiązek zapewnienia usług zaopatrzenia w ciepło został przesunięty z poziomu państwa na samorząd terytorialny stopnia podstawowego, czyli gminy. Transformacja ustrojowa i otwarcie się kraju na światowe rynki spowodowały, że ciepłownictwo zrobiło ogromny skok technologiczny i techniczny. Jednocześnie podnoszący się poziom wymagań odbiorców stawia przed tą branżą kolejne wyzwania. Modernizacja lub wymiana źródeł ciepła (konwersja węgla na gaz lub olej opałowy) oraz termomodernizacja budynków polegająca na usprawnieniu instalacji wewnętrznej centralnego ogrzewania, węzła cieplnego i ocieplenie ścian zewnętrznych dawały największe oszczędności tak finansowe, jak i w zużyciu ciepła.

Przedsiębiorstwa dostarczające ciepło mieszkańcom aglomeracji miejskich winny zapewnić niezawodność dostawy w każdych warunkach, przy możliwie najniższych kosztach ciepła i przy ograniczeniu emisji zanieczyszczeń pochodzących z procesu spalania. W ostatnim dziesięcioleciu nastąpił duży postęp w zakresie modernizacji zarówno układów wytwarzających ciepło, jak również systemów przesyłania i dystrybucji ciepła. Poprawiono sprawności wytwarzania energii w źródłach, zmniejszono straty ciepła na przesyle. Modernizacja węzłów ciepłowniczych i montaż układów automatyki pogodowej pozwoliły również na podniesienie sprawności całego układu ciepłowniczego. Dalsza racjonalizacja produkcji i przesyłania ciepła jest możliwa, a potencjał korzyści możliwych  do uzyskania duży.

Więcej przeczytacie Państwo w numerze 3/2015 magazynu Energetyka Cieplna i Zawodowa

Fot. photogenica