Podwyższenie cen uprawnień do emisji gazów cieplarnianych dla firm z branży chemicznej są podwójnym problemem. Po pierwsze, w związku z energochłonnością przemysłu chemicznego wynikający z wyższych cen uprawnień wzrost cen energii elektrycznej znacznie zwiększy koszty produkcji. Po drugie, firmy z branży chemicznej odczują skutki wzrostu cen emisji również bezpośrednio: przemysł chemiczny w dużym stopniu emituje gazy cieplarniane w procesach produkcyjnych. Natura procesów chemicznych jest taka, że niektóre z nich, choćbyśmy nie wiem jak usprawniali proces, muszą emitować gazy cieplarniane. Jedynym sposobem, żeby uniknąć części emisji CO2, jest przestać produkować. W innym wypadku produkcja stanie się niekonkurencyjna.

Obecny kształt polityki klimatycznej, sprowadza się do tego, że Unia Europejska oczekuje od nas zredukowania emisji w stopniu dla nas nieosiągalnym. Wymaga się od nas cudów, których my jako chemicy czynić nie potrafimy. Z drugiej strony przerzuca się na nas koszty energii elektrycznej, która zawiera CO2. A my, jako przemysł chemiczny, musimy konkurować nie tylko z naszymi sąsiadami z Niemiec, Ukrainy, Białorusi, ale również ze Stanami Zjednoczonymi, Bliskim i Dalekim Wschodem, a nawet z Ameryką Południową. Idea stworzenia postindustrialnej Europy zbankrutowała wraz z kryzysem 2008 roku, który wyraźnie pokazał, że bez silnego kręgosłupa przemysłowego nie da się stworzyć stabilnej gospodarki. Dlatego dołożymy wszelkich starań, aby przemysł energochłonny, w tym przemysł chemiczny nadal rozwijał się w naszym kraju – mimo szeregu niekorzystnych, a czasem wręcz szkodliwych wspólnotowych aktów prawnych.