UE dba o środowisko, reszta świata o tanią energię
Wstępnie oszacowane skutki wprowadzenia zaostrzonej polityki klimatycznej UE spowodują zmiany gospodarczo-finansowe w niektórych krajach europejskich. Produkty i technologie obarczone droższą energią elektryczną spowodują niekonkurencyjność tych towarów w porównaniu z innymi na świecie i z niektórymi krajami europejskimi, a w tym np. z chińskimi, wyemigrowanie szeregu branż energochłonnych i emisjogennych poza granice kraju, co będzie miało bezpośredni wpływ na wzrost bezrobocia.
W 2011 r. Chiny wydobywają już ponad 50% światowego wydobycia węgla – a UE jedynie około 4,0%. W okresie 12 lat Chiny zwiększyły prawie 400% wydobycia węgla, a w Polsce w tym okresie zmniejszono je o ponad 20%.
Przykładem niech będzie produkcja cementu. Chiny w 2001 r. wyprodukowały 661 mln ton, a w 2011r. 2063 mln ton cementu, co oznacza, że w ciągu 10 lat zwiększyły produkcję o 312%. UE w 2001 r. wyprodukowała 225,9 mln ton, a w 2011 r. 195,3 mln ton cementu, czyli w ciągu 10 lat zmniejszyła produkcję o 13%. Obecnie UE produkuje 5,4% światowej produkcji cementu, a same Chiny produkują 57,3% światowej produkcji. Podobnie wyglądają statystyki w odniesieniu do produkcji stali. W 2011 r. Chiny wyprodukowały 45,5% światowej produkcji stali, UE jedynie 11,6%.
Skala tych liczb pokazuje, że polityka klimatyczna UE praktycznie nie ma żadnego znaczenia dla klimatu Ziemi. Ma natomiast znaczenie dla pracujących w UE, bo między innymi „dzięki” niej tracą oni dobre miejsca pracy w przemyśle, w pogrążającej się w ubóstwie UE i niestety nie równoważą tego powstające nowe „zielone” miejsca pracy.
Polityka ochrony klimatu, czyli dekarbonizacji dla naszego kraju jest wyzwaniem bardzo trudnym i kosztownym. Według szacunków (przy niepełnym rozeznaniu co do kosztów) na sumaryczne koszty dekarbonizacji będą się składać koszty droższych technologii produkcji energii elektrycznej i koszty zakupów uprawnień emisyjnych (w porównaniu do polityki bez redukcji CO2). Powyższe koszty przeniosą się na znaczne zwiększenie jednostkowych kosztów produkcji energii elektrycznej, a tym samym kosztów produkcji towarów i usług w Polsce. W szczególności dotnie to branżę węglową i energetykę opartą na tym paliwie, cementową i wapienniczą, hutniczą-stalową, chemiczną, szklarską oraz szereg innych nie związanych z górnictwem! Branże te należy zaliczyć do najnowocześniejszych w Europie, jednak mogą one nie sprostać wymaganiom pakietu.
Pierwszym „beneficjentem” tych skutków będzie w Polsce górnictwo węglowe i energetyka węglowa. Dekarbonizacja wg Mapy drogowej 2050 „zniesie” z powierzchni energetykę węglową przy koszcie zakupu praw do emisji CO2 powyżej 50 euro za tonę. Tym samym uderzy to w górnictwo węglowe, a w tym odkrywkowe górnictwo węgla brunatnego i kopalnie odkrywkowe dostarczające np. wapniowe komponenty do odsiarczania spalin w energetyce. W tym miejscu należy stwierdzić, że branża górnictwa węglowego i energetyka węglowa i całe zaplecze techniczne, projektowe i naukowe to setki tysięcy miejsc pracy.
